Δεν είμαι ξεχωριστός

Δεν είμαι ξεχωριστός.

Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί είμαι εγώ και εσύ και αυτός και όλοι μαζί και τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί οι άνθρωποι περπατούν δίπλα μου-ίσως και μπροστά μου- αλλά όχι από πίσω μου. Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί δεν έχω χαράξει, δεν έχω στιγματίσει δεν έχω πρωτοπορήσει. Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί φοράω το παντελόνι μου ένα πόδι την φορά. Γιατί και εγώ με απλανές βλέμμα, κατεβασμένο κεφάλι και γκρίζο παλτό παίρνω το πρωινό τρένο στις 7 για τη δουλειά και στριμώχνομαι πάλι στις 5 για το γυρισμό. Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί δεν είμαι μεγαλοεπιστήμονας, ούτε ταλαντούχος τραγουδιστής, αθλητής, στιχουργός, ζωγράφος, φωτογράφος. Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί γεννήθηκα πολύ αργά για να εξερευνήσω τη γη και πολύ νωρίς για να εξερευνήσω το διάστημα.

Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί και εγώ παραδίνομαι κάθε μέρα στον ύπνο και χάνω από τη ζωή. Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί θέλω να φωνάξω αλλά δεν μπορώ να αρθρώσω τις λέξεις, τα συνθήματα. Δεν ξέρω τι θέλω να πω αλλά και τα ραγισμένα κομμάτια να συνθέσω, δεν μπορώ να φωνάξω αρκετά δυνατά για να ακουστώ.

Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί δεν ήμουν, είμαι και δεν θα ξαναείμαι. Αλλά δεν είμαι ξεχωριστός και μουδιάζω και αδρανώ.

Δεν είμαι ξεχωριστός γιατί τελικά ποιος είναι; Και γιατί να είναι; Και ποιος το καθορίζει; Και πόσο πρέπει να είναι;

Αλλά είμαι άνθρωπος και ραγίζω και τρέμω και σκοντάφτω. Είμαι άνθρωπος και πονάω και θέλω να στηρίζομαι και όσο μπορώ και να στηρίζω. Είμαι άνθρωπος γιατί αγαπώ και αγαπιέμαι, γιατί πονάω και προκαλώ πόνο. Γιατί γελάω και δεν υπάρχει μεγαλύτερη και πιο ειλικρινής ομορφιά.

Είμαι άνθρωπος γιατί διαβάζω, γράφω και επικοινωνώ με αλαλαγμούς και γλώσσα και χορό και επαφή. Είμαι άνθρωπος γιατί κουνάω τα άκρα μου σπασμωδικά απ’το άγχος και την ανυπομονησία πριν το πρώτο ραντεβού.

Είμαι άνθρωπος γιατί λυγίζω αλλά έχω αγάπη γύρω μου και ισιώνω.

Είμαι άνθρωπος γιατί έχω περιέργεια και εξερευνώ και ανακαλύπτω και σαν μικρό παιδί γουρλώνω τα μάτια.

Είμαι άνθρωπος γιατί έχω ιδέες και σχέδια και φιλοδοξίες και ταξίδια και φιλίες και έρωτες και μίσος και πάθος και αγάπη και στεναχώρια.

Είμαι άνθρωπος γιατί είμαι πολύπλοκα και μυσταγωγικά απλός.

Είμαι άνθρωπος γιατί κρατώ μία κιθάρα, ένα ψάθινο καπέλο και βαδίζω ανέμελα στην αμμουδιά. Αφήνω πατημασιές αλλά σύντομα τις καλύπτει το κύμα. Τι είναι αυτό το κύμα; Η ανθρώπινη μνήμη ή ο ανθρώπινος ανταγωνισμός; Ίσως κάτι και απ’ τα δύο.

Είμαι άνθρωπος για κάθε τοτέμ, ναό και εκκλησία που χτίζω. Για κάθε γραφή, βιβλίο και παράσταση που συνθέτω.

Είμαι άνθρωπος γιατί εγώ καθορίζω την ομορφιά, τα όρια και τους περιορισμούς της.

Είμαι άνθρωπος γιατί δημιουργώ τέχνη και υπάρχω για αυτήν και αυτή υπάρχει για μένα. Και η τέχνη μου μιμείται την ζωή και η ζωή μιμείται την τέχνη μου.

Είμαι άνθρωπος γιατί αφρίζω από το θυμό υπερασπίζοντας αυτά στα οποία πιστεύω –και σε τι πιστεύω; Ανθρώπινες ιδέες και κατασκευές και κουλτούρα και ιδεώδη και πολιτισμός και τι τελικά; μία εύθραυστη υπερένταση.

Είμαι άνθρωπος και άλλο τόσο άνθρωπος είναι και αυτός απ’την άλλη άκρη της Μεσογείου και αυτός απ’την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και όλοι έχουμε διαφορετικές ιδέες και όνειρα και έτσι συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Μία μελωδική ανομοιομορφία που τονίζει την ξεχωριστή ομοιομορφία μας.

Είμαι άνθρωπος γιατί λατρεύω με θρησκευτικά μυστήρια, με έκσταση, μυσταγωγία και πάθος.

Είμαι άνθρωπος γιατί κοιτάω τα αστέρια με δέος αλλά με το ίδιο δέος βιώνω την γέννηση του παιδιού μου.

Είμαι άνθρωπος γιατί συνειδητοποιώ και αποδέχομαι τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου. Τις χαϊδεύω με την ίδια τρυφερότητα όπως θα αγκάλιαζα έναν εχθρό που ψιθυρίζει μία σκληρή αλλά απαραίτητη αλήθεια.

Είμαι άνθρωπος γιατί τραγουδώ. Άλλωστε, μόνο οι καλοί τραγουδούν, έτσι δεν είναι;

Είμαι άνθρωπος γιατί βαδίζω στο σκοτάδι αλλά κλοτσάω αψηφώντας τις αιχμηρές επιφάνειες. Και αν κοπώ; Κουβαριάζομαι, λυγίζω τα γόνατα και πετάω πάλι προς το άπειρο σαν πιεσμένο ελατήριο.

Είμαι άνθρωπος γιατί κρατώ ένα μικρό παιδί απ’το χέρι και του δείχνω τον κόσμο. Του δείχνω αρκετά ώστε να μπορεί αργότερα να δείξει και αυτό.

Και όλο να δείχνουμε κάτι παραπάνω,

μέχρι να ζαλιστούμε και να ξαπλώσουμε κάτω ευτυχισμένοι και να κλείσουμε τα μάτια.